ΡΑΨΩΔΙΑ ΣΕ ΚΟΚΚΙΝΟ

in memoriam

Το κόκκινο νήμα

Ραψωδία… γιατί στον πυρήνα υπάρχει το έπος. Οχι με τη μορφή της έμμετρης αφήγησης ηρωικών κατορθωμάτων, που στο διάβα του χρόνου η σκυταλοδρομία της παράδοσης τους προσέδιδε υπερφυσικά χαρακτηριστικά, αλλά με τη μορφή της εστίασης πάνω σε γεγονότα ιστορικά, με πρωταγωνιστές ανθρώπους ξεχωριστούς, που η διακριτότητά τους δεν τους αποσπά από τους συντρόφους τους, αλλά τους αναγορεύει σε παραδείγματα/υποδείγματα μιας συλλογικής δράσης. Κι ακόμα, ραψωδία… γιατί εν προκειμένωο λόγος είναι αξεχώριστος από τη μουσική.

Σε κόκκινο… όπως το κόκκινο του αίματος, το κόκκινο της ελπίδας, το κόκκινο της επανάστασης. Οπως η «κόκκινη παρθένα της Μονμάρτρης» και η «κόκκινη Ρόζα». Οπως «Το Κόκκινο Γαρύφαλλο» που έγραψε η Λουίζ Μισέλ, όταν εκτελέστηκε ο ποιητής Τεοφίλ Φερέ, ο κομμουνάρος σύντροφός της. Οπως τα κόκκινα γαρύφαλλα που συνήθιζε να βάζει στο γραφειάκι της η Ηλέκτρα Αποστόλου, σ’ ένα τενεκεδάκι από κονσέρβα. Οπως το κόκκινο νήμα που συνδέει τους αιώνες και τις γενιές των ανθρώπων που αγωνίζονται για να περάσουμε από την προϊστορία στην Ιστορία, πληρώνοντας το βαρύ τίμημα που πάντοτε πληρώνουν αυτοί που βγαίνουν μπροστά.

Τέσσερις γυναίκες: Λουίζ Μισέλ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Ηλέκτρα Αποστόλου, Ουλρίκε Μάινχοφ. Μια ιστορική διαδρομή ενός αιώνα. Από την Κομμούνα του Παρισιού μέχρι τα «μολυβένια χρόνια» της Γερμανίας τη δεκαετία του ‘70, περνώντας από την επανάσταση στο Βερολίνο το 1918-19 και την αντικατοχική αντίσταση στην Ελλάδα το 1941-44. Αγωνίστριες για την κοινωνική απελευθέρωση, σε διαφορετικές εποχές, σε διαφορετικά μήκη και πλάτη της Γης. Με διαφορετικές προσωπικότητες, με διαφέρουσες ιδεολογικοπολιτικές απόψεις, σε διαφορετικά κοινωνικά περιβάλλοντα. Αλλά με το κόκκινο νήμα να συνδέει την παρουσία τους, τη δράση τους, τη στάση ζωής τους.

[…]

Από το έντυπο πρόγραμμα της παράστασης.